ระบบสุริยะ

ระบบสุริยะ


ระบบสุริยะ คือระบบดาวที่มีดาวฤกษ์เป็นศูนย์กลาง และมีดาวเคราะห์ (Planet) เป็นบริวารโคจรอยู่โดยรอบ เมื่อสภาพแวดล้อมเอื้ออำนวย ต่อการดำรงชีวิต สิ่งมีชีวิตก็จะเกิดขึ้นบนดาวเคราะห์เหล่านั้น หรือ บริวารของดาวเคราะห์เองที่เรียกว่าดวงจันทร์ (Satellite) นักดาราศาสตร์เชื่อว่า ในบรรดาดาวฤกษ์ทั้งหมดกว่าแสนล้านดวงในกาแลกซี่ทางช้างเผือก ต้องมีระบบสุริยะที่เอื้ออำนวยชีวิตอย่าง ระบบสุริยะที่โลกของเราเป็นบริวารอยู่อย่างแน่นอน เพียงแต่ว่าระยะทางไกลมากเกินกว่าความสามารถในการติดต่อจะทำได้ถึง




ที่มา http://writer.dek-d.com/little_satan/story/viewlongc.php?id=260008&chapter=13

สภาพระบบสุริยะในปัจจุบัน

                  สภาพระบบสุริยะในปัจจุบัน

      ระบบสุริยะประกอบด้วยดวงอาทิตย์เป็นศูนย์กลางแห่งความโน้มถ่วง ดึงดูดให้เหล่าสมาชิกโคจรอยู่โดยรอบ การศึกษาดาราศาสตร์ และอวกาศ ด้วยเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์และการถ่ายภาพที่พัฒนาก้าวหน้าขึ้น ทำให้นักดาราศาสตร์ค้นพบวัตถุใหม่ในระบบสุริยะ ที่อยู่ไกลออกไปเพิ่มมากขึ้นด้วย จึงเปลี่ยนแปลงความคิดเกี่ยวกับระบบสุริยะที่เคยมีมาแต่เดิม




ใน พ.ศ. ๒๕๔๙ สมาพันธ์ดาราศาสตร์นานาชาติ (International Astronomical Union - IAU) เสนอให้แบ่งสมาชิก ในระบบสุริยะ เป็น ๓ กลุ่มใหญ่ คือ กลุ่มดาวเคราะห์ (Planets) มีแต่ ๘ ดวง คือ ดาวพุธ ดาวศุกร์ โลก ดาวอังคาร ดาวพฤหัสบดี ดาวเสาร์ ดาวยูเรนัส และดาวเนปจูน กลุ่มดาวเคราะห์แคระ (Dwarf Planets) ได้แก่ พลูโต อีรีส และซีเรส นอกจากนั้น ยังมีกลุ่มวัตถุขนาดเล็กจำพวกดาวเคราะห์น้อย ดาวหาง อุกกาบาต โคจรอยู่ทั่วไปในระบบสุริยะด้วยเมื่อมองจากด้านเหนือของระบบสุริยะ บรรดาเหล่าสมาชิกส่วนใหญ่หมุนรอบตัวเอง และโคจรรอบดวงอาทิตย์ ในทิศทางทวนเข็มนาฬิกาไปในทางเดียวกัน ดาวเคราะห์ส่วนใหญ่มีวงโคจรค่อนข้างกลม และโคจรอยู่ในระนาบ ใกล้เคียงกับระนาบทางโคจรของโลก รอบดวงอาทิตย์ ซึ่งเรียกว่า ระนาบสุริยวิถี (Ecliptic) ลักษณะเช่นนี้ น่าจะเป็นผลมาจาก การก่อกำเนิด และมีวิวัฒนาการมาจากมวลสารดั้งเดิม กลุ่มก้อนเดียวกัน

    ระบบสุริยะจักรวาล 

ระบบสุริยะ คือระบบดาวที่มีดาวฤกษ์เป็นศูนย์กลาง และมีดาวเคราะห์ (Planet) เป็นบริวารโคจรอยู่โดยรอบ เมื่อสภาพแวดล้อมเอื้ออำนวย ต่อการดำรงชีวิต สิ่งมีชีวิตก็จะเกิดขึ้นบนดาวเคราะห์เหล่านั้น หรือ บริวารของดาวเคราะห์เองที่เรียกว่าดวงจันทร์ (Satellite) นักดาราศาสตร์เชื่อว่า ในบรรดาดาวฤกษ์ทั้งหมดกว่าแสนล้านดวงในกาแลกซี่ทางช้างเผือก ต้องมีระบบสุริยะที่เอื้ออำนวยชีวิตอย่าง ระบบสุริยะที่โลกของเราเป็นบริวารอยู่อย่างแน่นอน เพียงแต่ว่าระยะทางไกลมากเกินกว่าความสามารถในการติดต่อจะทำได้ถึงที่โลกของ เราอยู่เป็นระบบที่ประกอบด้วย ดวงอาทิตย์ (The sun) เป็นศูนย์กลาง มีดาวเคราะห์ (Planets) 9 ดวง ที่เราเรียกกันว่า ดาวนพเคราะห์ ( นพ แปลว่า เก้า) เรียงตามลำดับ จากในสุดคือ ดาวพุธ ดาวศุกร์ โลก ดาวอังคาร ดาวพฤหัส ดาวเสาร์ ดาวยูเรนัส ดาวเนปจูน ดาวพลูโต ( ตอนนี้ไม่มีพลูโตแร้ว เหลือแค่ 8 ดวง )


ที่มา http://thesunsk.blogspot.com/2011/07/blog-post.html

กำเนิดระบบสุริยะ

    กำเนิดระบบสุริยะ

ระบบสุริยะเกิดจากกลุ่มฝุ่นและก๊าซในอวกาศซึ่งเรียกว่า “โซลาร์เนบิวลา” (Solar Nebula) รวมตัวกันเมื่อประมาณ 4,600 ล้านปีมาแล้ว (นักวิทยาศาสตร์คำนวณจากอัตราการหลอมรวมไฮโดรเจนเป็นฮีเลียมภายในดวงอาทิตย์) เมื่อสสารมากขึ้น แรงโน้มถ่วงระหว่างมวลสารมากขึ้นตามไปด้วย กลุ่มฝุ่นก๊าซยุบตัวหมุนเป็นรูปจานตามหลักอนุรักษ์โมเมนตัมเชิงมุม ดังภาพที่ 1 แรงโน้มถ่วงที่ใจกลางสร้างแรงกดดันมากทำให้ก๊าซมีอุณหภูมิสูงพอที่จุดปฏิกิริยานิวเคลียร์ฟิวชัน หลอมรวมอะตอมของไฮโดรเจนให้เป็นฮีเลียม ดวงอาทิตย์จึงถือกำเนิดเป็นดาวฤกษ์

    ดาราศาสตร์อิสลามกับคำภีอัลกรุอาน

วิชาดาราศาสตร์ (อิลมู-อัลฟาลัก) เป็นสาขาวิชาหนึ่งที่มีความสำคัญและเกี่ยวข้องโดยตรงกับการปัฏิบัติศาสนากิจของชาวมุสลิม นับได้ว่าเป็นวิชาบังคับสำหรับสังคมมุสลิม (ฟารดูกีฟายะห์) ซึ่งการปัฏิบัติศาสนากิจของชาวมุสลิมในแต่ละวัน เช่นการละหมาด (ซอลัต) 5 เวลา ซึ่งการกำหนดเวลาละหมาด (ซอลัต) ของแต่ละเวลาล้วนต้องใช้ความรู้ทางดาราศาสตร์มากำหนดเวลาละหมาด (ซอลัต) ของแต่ละวันแต่ละพื้นที วิชาดาราศาสตร์ (อิลมู-อัลฟาลัก) เป็นสาขาวิชาหนึ่งที่คำภีอัลกุรอานได้เรียกร้องให้ทำการศึกษาและเรียนรู้ระบบในจักรวาล เพื่อทำการศึกษาวิจัยเกี่ยวกับปรากฏการณ์ของจักรวาลและรู้ถึงความเร้นลับต่าง ๆ ของจักวาล และในคำภีกุรอานได้กล่าวถึงเหตุการทางทางดาราศาสตร์อยู่หลายโองการ เช่นโองการดังต่อไปนี้


ที่มา http://www.narit.or.th/index.php/astronomy-article/1610-astronomy-quran

นาซาเผยภาพ"กาแล็กซี่เพื่อนบ้าน" คมชัด-ใหญ่ยักษ์สุดเท่าที่มนุษย์เคยถ่ายได้

       วันที่ 5 ม.ค. ที่ผ่านมา องค์การบริหารการบินและอวกาศแห่งชาติ ของสหรัฐอเมริกา หรือ นาซ่า ได้เผยแพร่ภาพถ่ายที่เรียกได้ว่ามีขนาดใหญ่ที่สุดเท่าที่มนุษย์เคยถ่ายได้ เป็นภาพกาแล็กซี่แอนดรอมิดา(Andromeda) กาแล็กซี่เพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้กาแล็กซี่ทางช้างเผือกที่โลกของเราสังกัดอยู่มากที่สุด (ประมาณ 2.5 ล้านปีแสง) ทั้งนี้ นาซาได้นำภาพถ่ายจากกล้องโทรทรรศน์อวกาศฮับเบิล จำนวน 411 ภาพมาต่อกัน ครอบคลุมดวงดาว 100 ล้านดวง ในระยะทาง 4.8 หมื่นปีแสง ซึ่งนี่ก็เป็นแค่ส่วนหนึ่งของกาแล็กซี่แอนดรอมิดาเท่านั้น แต่ก็ทำให้ได้ภาพขนาดมหึมาที่มีความละเอียด 1.5 พันล้านพิกเซล(69,536 X 22,230 พิกเซล) กินความจุด ฮาร์ดดิสก์ 4.3 กิกะไบต์ หรือเท่ากับดีวีภาพยนตร์ฮอลลิวูด 1 เรื่องเลยทีเดียว

       นาซาเผยแพร่ภาพดังกล่าว เมื่อวันที่ 5 ม.ค.2558 และมีผู้นำมาโพสต์ในยูทิวบ์ในวันถัดมา มีผู้ชมคลิปดังกล่าวแล้วกว่า 4.3 ล้านครั้ง ในช่วงเวลา 2 สัปดาห์

 ที่มา : http://www.manager.co.th/

ยินดีต้อนรับสู่เว็บบล็อก รอบรู้ดาราศาสตร์

ขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่เว็บบล็อก รอบรู้ดาราศาสตร์ ซึ่งเว็บแห่งนี้มีจุดประสงค์รวบรวมความรู้เกี่ยวกับดาราศาสตร์ ซึ่งได้แก่ จักรวาล ดวงดาว แกแลคซี่ ตลอดจนเทคโนโลยีด้านอวกาศที่มนุษย์ได้ประดิษฐ์คิดค้นขึ้นมาครับ